Sevgili dostlar, Kendimi hissetmediğim bir yüzyıldan merhaba! Hayat bu aralar oldukça soluk gri yansıyor göz bebeklerime. Sanki yaşama hevesi denen kıpırtı, bavulunu toplayıp bir gece ansızın çekip gitmiş benden. Bazen, gözlerimdeki ışıltıyı çok…

Yıllar geçti önce. Aynada gördüğüm kız çocuğunu benden çalıp yok pahasına satan yıllar, geldi geçti önce. Ben, tek başıma eskittiğimi sandığım o yıllarda meğer seninle büyümüşüm. Zaman, arsız bir diktatör gibi diretmiş bana…

Ey sevmek denen yılgınlık! Gel tut ellerimden. Ben bugün içimdeki kayıplarla yapayalnız dikiliyorum kendimin karşısında. Sen gel, tekrar devrim yap içimde beni kendimden geçirircesine. Eskiden hür bir acıyla kucaklardım seni, şimdim ise halime…

Yatağına uzandı yüz üstü. Başını yatağa gömerek derin bir nefes aldı ancak burnuna dolan kokuyla yüzünü buruşturdu. Koku, bütün heybeti ile dört bir yanı sarmış; yorganının, yastığının üzerine sinmişti. Yüzünü buruşturmasının sebebi ise…

Romanının bilmem kaçıncı sayfasını açtı, hayatının sanıyordu yirmi üçüncü sezonunun ortasındaydı. Derin bir nefes aldı ve kalemi parmaklarının arasına sıkıştırarak yazmaya başladı: “Ve kadın bugün biraz daha az içerledi hayata. Günün naif yorgunluğu…

İnsan neden bir şey için “iyi” adı altında bir duygu durumu sergilediğinde sonucunun istediği gibi olacağına inanır ve istediği olmadığında kendi vicdanını rahatlatmak için “Ben iyi davranışlar veyahut tutumlar sergiledim,” diyerek  isyan eder? …