Elindeki bardağı barın üzerine bıraktı. Hafifçe sallanarak dans pistinin ortasına doğru ilerledi ve dans etmeye devam etti. Kafasının içi bulanıktı. Düşünceler sarmaşık gibi içe içe geçmiş, duyguları birbiri ile bütünleşmiş gibi tek vücut…

Naif bir nefretle aynaya doğru döndü, kendisine kıyamayarak gözlerinin en içine baktı. Tezattır ki bakışları alev saçıyordu. İnsan en çok kıyamadıklarına öfkeleniyordu belki de. Bir adım attı aynaya doğru, şimdi kendisi ile burun…

Esrarengiz bir suret dikiliyor önümde, tuhaf bir ışıltıyla bakıyor gözlerime. Saçları okyanusun dalgalarını andıran bir kıvrımla omuzlarının altına düşüyor. Kaşları çatık, dudakları düz bir çizgi. Üzerinde simsiyah bir elbise var, dizlerinin hemen altında…

Sevgili dostlar, Kendimi hissetmediğim bir yüzyıldan merhaba! Hayat bu aralar oldukça soluk gri yansıyor göz bebeklerime. Sanki yaşama hevesi denen kıpırtı, bavulunu toplayıp bir gece ansızın çekip gitmiş benden. Bazen, gözlerimdeki ışıltıyı çok…

Yıllar geçti önce. Aynada gördüğüm kız çocuğunu benden çalıp yok pahasına satan yıllar, geldi geçti önce. Ben, tek başıma eskittiğimi sandığım o yıllarda meğer seninle büyümüşüm. Zaman, arsız bir diktatör gibi diretmiş bana…

Ey sevmek denen yılgınlık! Gel tut ellerimden. Ben bugün içimdeki kayıplarla yapayalnız dikiliyorum kendimin karşısında. Sen gel, tekrar devrim yap içimde beni kendimden geçirircesine. Eskiden hür bir acıyla kucaklardım seni, şimdim ise halime…

Yatağına uzandı yüz üstü. Başını yatağa gömerek derin bir nefes aldı ancak burnuna dolan kokuyla yüzünü buruşturdu. Koku, bütün heybeti ile dört bir yanı sarmış; yorganının, yastığının üzerine sinmişti. Yüzünü buruşturmasının sebebi ise…

Romanının bilmem kaçıncı sayfasını açtı, hayatının sanıyordu yirmi üçüncü sezonunun ortasındaydı. Derin bir nefes aldı ve kalemi parmaklarının arasına sıkıştırarak yazmaya başladı: “Ve kadın bugün biraz daha az içerledi hayata. Günün naif yorgunluğu…