Romanının bilmem kaçıncı sayfasını açtı, hayatının sanıyordu yirmi üçüncü sezonunun ortasındaydı. Derin bir nefes aldı ve kalemi parmaklarının arasına sıkıştırarak yazmaya başladı: “Ve kadın bugün biraz daha az içerledi hayata. Günün naif yorgunluğu…

İnsan neden bir şey için “iyi” adı altında bir duygu durumu sergilediğinde sonucunun istediği gibi olacağına inanır ve istediği olmadığında kendi vicdanını rahatlatmak için “Ben iyi davranışlar veyahut tutumlar sergiledim,” diyerek  isyan eder? …

Bugün ayırarak yüzümü ikiye, dışına çıktım olduğum kişinin. Sanki kendi yüzeyimin altında; uğultuyla, bulanıklıkla yaşıyormuşum da bugün bütün uğultu kesilmiş gibi bir dinginlikle yaşıyorum. “Bir ben var benden içeri.” demiş ya Yunus Emre,…

“Etimi kemiğimden ayıran bir sızı var içimde. Kime gitsem kapıda kalıyormuşum gibi bir kimsesizlik hali… Üstelik kapının önünde de dikiliyorum bir süre…” “Kestik!” dedi bütün gevşekliği ile. “Bu sahne çok bayatladı artık. Yeni…

Zamanında yazdığım “Sevda” üçlemesine ithafen… Oturup kalmıştı kayaların arasında. Önünde içi köpüren deniz, yanında yoldaşı Toprak… Yarısına kadar doldurduğu rakıyı dikti kafasına.“Aklıma ne geldi bak! Biliyorsun ben öyle yazmayı, karalamayı severim. Geçen yıllarda…

… “Seni seviyorum.”   Tam gözlerimin içine bakarak döktü dudaklarından o kutsal iki kelimeyi. Beni seviyordu. Büyün hayal kırıklığımla baktım ben de gözlerine. Sevgisi, yalandı. Öyle olmalıydı, değil mi? Yalan söylüyor oluşuna içerlenerek…