Ur

Bugün boğazımda bir ur var, soluk almamı zorlaştıran. Sanki dünya önceden böyle tatsız dönmüyordu. Yaşamak bu kadar yetişkin işi değildi. “Ah, cancağızım!” diyorum kendime, “İçimdeki çocuk gittikçe soluklaşıyor artık.” Silikleşen bir heves var çünkü içimde. Geride bırakamadığım çocuksu her yanım biraz korkuyor bugünden, yarından. Dünü hasretle anıyor, geleceğe ise içime sığmayan bir kaygıyla ilerliyorum.

Sahi bazen ben büyümekten utanıyorum. Çünkü büyümek, dünyanın kirini eline yüzüne bulaştırmak demek biraz da. Dönen düzene alışmak, ait hissetmediğim çarklara dişli olmak demek… Oysa, ah be, ben hiçbir zaman ne bu döneme ne bu dünyaya ne de bu kıtaya ait hissettim kendimi. Ben hep tek bir yere aidiyet hissettim: içime. Dışarıda olanlar ilgimi çekmedi hiç. İçimdeki çocuğun oyun alanı kadardı dış dünyaya hevesim hep. Şimdi çocuk silikleşiyor işte, korkuyorum. Belki de bu yüzden dünya tatsız tuzsuz geliyor artık, bilemiyorum.

Sonra çok da uzak olmayan bir gelecekte ben, biliyorum ki, sevdiğim her şeyden ayrılıyorum. Ancak memleketim, insanlarım ve aidiyet hissetmeye en yakın olduğum her şeyi geride bırakabilme cesaretim var mı bilmiyorum. Oysa bütün her şeyden tek bir şey için kopuyorum: kendim. İnsanın omuzlarına kendini tercih etmenin yükü ağır gelir hep ya, ben de beni bana ulaştıracak yollarda yürümeyi tercih etmenin bedelini sevdiklerimi geride bırakarak ödüyorum. Öte yandan, eğer o yolu yürümezsem kafamda kocaman bir soru işareti ile yaşayacağımı biliyorum. Hayat, her güzel şeyin yanında promosyon olarak yollar çirin yüzünü.

Bazen, hiçbir yerde olmamayı diliyorum. Çabasız bir hayat, yarınsız bir bugün istiyorum işte. Ne büyümek ne de yol ayrımları istiyorum; küçük beni ışıklı bir yolun ortasına koysunlar, yürüsün dursun. Hayat pek de müsaade etmiyor tabi buna. Büyümüş ben, şimdi yol ayrımlarında kendi ışıltımı bulmaya çabalıyorum.

Belki bir gün bulurum.

Belki bir gün içimdeki ufaklığı da kendimle birlikte götürürüm.